मेरी लजालु प्रेयशीको लागि (To His Coy Mistress) by Andrew Marvell

#TheIDKPodcast को दोस्रो अंकमा प्रस्तुत छ अँग्रेजी कवी एन्ड्रयु मार्बलको कविता To His Coy Mistress को नेपाली अनुवाद । कवितालाई युट्युबमा यहाँ हेर्न सक्नुहुन्छः

कविताको अँग्रेजी मुल पाठ र नेपाली अनुवाद तल दिएको छु । अनुवादसम्बन्धी कुनै प्रतिक्रिया भएमा कृपया कमेन्टमा लेखिदिनुहोला । हामीसँग सारा संसार र समय भइदिएको भए यो लजालुपन, प्रियसी, कुनै अपराध हुने थिएन हामी बसेर सोच्ने थियौँ, कुन बाटो हिँड्ने र बिताउने हाम्रा प्रेमील लामा दिनहरु तिमी गंगा किनारमा मोती खोज्ने थियौ; म हम्बरको छाल हेर्दै गुनासो गर्ने थिएँ। म तिमीलाई प्रेम गर्ने थिएँ प्रलयभन्दा दश वर्ष अघिदेखि र तिमीले चाहेमा नकार्न सक्ने थियौ कल्कीले अवतार लिने बेलासम्म मेरो चटपटे माया बढ्दै जाने थियो साम्राज्य भन्दा पनि टाढा, र तीभन्दा बिस्तारै एक सय वर्ष त तिम्रा नयनको प्रशंसा गर्दै र निधारमा हेरेर टोलाउँदैमा जाने थियो प्रत्येक वक्षको प्रशंसामा दुई दुई सय वर्ष र, अन्य अंगहरुको लागि तीस हजार वर्ष प्रत्येक भागको लागि कम्तीमा एक युग र अन्तिम युगमा देखियोस् तिम्रो मुटु किनकी प्रियसी, तिमी लायक छौ यसैको लागि र पनि मैले कुनै कम गतीमा प्रेम गर्ने थिइनँ । तर, समयको वायुपंखी रथ पछाडीबाट हुत्तिँदै आइरहेको सुन्छु म र, हाम्रो अगाडि रहेको छ समयको अनन्त मरुभुमी जहाँ पाइने छैन तिम्रो सुन्दरता न त तिम्रो मार्बलको कफिनमा मेरो गीत नै गुन्जनेछ किराहरुले आक्रमण गर्नेछन् त्यो लामो समय बचाएको कुमारित्वमा र धुलोमा परिणत हुनेछ तिम्रो यमानको प्रतिष्ठा र खरानी बन्नेछ मेरो सम्पुर्ण वासना । चिहान, शान्त र निजी स्थान त हो तर, मलाई लाग्छ त्यहाँ कसैले कसैलाई अँगालोमा लिन पाउँदैन त्यसैले, अहिले नै जबसम्म बिहानी शित झैं टल्किरहेछ जवानी तिम्रो त्वचामा र, निस्किरहेछ आभा तिम्रो चञ्चल मनबाट हरेक कोषबाट निस्कएको छ आगो अहिले नै खेलौं कुनै खेल र काम वासनामा व्यस्त चरा झैं एकै निमेषमा हाम्रो समयलाई उपयोग गरौं समयले हामीलाई मक्काउनुअघि नै हाम्रो सम्पुर्ण शक्ति लगाऔं हाम्रो मीठासलाई एउटै डल्लोमा बेरौं र जीवनको फलामे जंजीरबाट हाम्रो आनन्दलाई मुक्त गरौं । यसरी, हामीले सुर्यलाई रोक्न नसके पनि दौडाउन भने सक्नेछौं ।

To His Coy Mistress

- Andrew Marvell

Had we but world enough and time,

This coyness, lady, were no crime.

We would sit down, and think which way

To walk, and pass our long love’s day.

Thou by the Indian Ganges’ side

Shouldst rubies find; I by the tide

Of Humber would complain. I would

Love you ten years before the flood,

And you should, if you please, refuse

Till the conversion of the Jews.

My vegetable love should grow

Vaster than empires and more slow;

An hundred years should go to praise

Thine eyes, and on thy forehead gaze;

Two hundred to adore each breast,

But thirty thousand to the rest;

An age at least to every part,

And the last age should show your heart.

For, lady, you deserve this state,

Nor would I love at lower rate.

       But at my back I always hear

Time’s wingèd chariot hurrying near;

And yonder all before us lie

Deserts of vast eternity.

Thy beauty shall no more be found;

Nor, in thy marble vault, shall sound

My echoing song; then worms shall try

That long-preserved virginity,

And your quaint honour turn to dust,

And into ashes all my lust;

The grave’s a fine and private place,

But none, I think, do there embrace.

       Now therefore, while the youthful hue

Sits on thy skin like morning dew,

And while thy willing soul transpires

At every pore with instant fires,

Now let us sport us while we may,

And now, like amorous birds of prey,

Rather at once our time devour

Than languish in his slow-chapped power.

Let us roll all our strength and all

Our sweetness up into one ball,

And tear our pleasures with rough strife

Through the iron gates of life:

Thus, though we cannot make our sun

Stand still, yet we will make him run.

Source: https://www.poetryfoundation.org/poems/44688/to-his-coy-mistress